σύρρους

-ουν, και -οος, -οον, Α

αυτός που ρέει μαζί, αυτός που έχει κοινό ρου με άλλον («συμβαίνει δὲ τὴν λίμνην τῇ παρακείμενῃ θαλάσσῃ σύρρουν γεγονέναι», Πολ.)

αρχ.

το αρσ. ως ουσ. ὁ σύρρους

α) συρροή

β) χώρος στο μέσο στεγασμένων στοών στον οποίο έτρεχαν τα ομβρια ύδατα.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + -ρους (< ῥόος/ῥοῦς < ῥέω), πρβλ. κατά-ρρους].